ΠΡΟΕΚΛΟΓΙΚΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΕΚΛΟΓΙΚΗΣ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑΣ

Κεντρική τοποθέτηση της συντρόφισσας Αρετής Σπαχή στην προεκλογική εκδήλωση της εκλογικής συνεργασίας των ΚΚΕ (μ-λ) - ΜΛ ΚΚΕ στο Πολύκεντρο Νεολαίας του δήμου Ηρακλείου στις 10 Σεπτέμβρη 2015

Φίλες και φίλοι, συντρόφισσες και σύντροφοι, συναδέλφισσες και συνάδελφοι, οι εκλογές στις 20 Σεπτέμβρη  αποφασίστηκαν  αιφνιδιαστικά  από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, αφού  πρώτα το πολιτικό θερμόμετρο  του καλοκαιριού είχε ανέβει πολύ ψηλά, μέσα σε κλίμα συνεχών ιμπεριαλιστικών εκβιασμών και τελεσιγράφων. Τελεσιγράφων  που κατέγραφαν  την επίταση των αξιώσεων των επικυρίαρχων ιμπεριαλιστών(ΕΕ-Δ.ΝΤ-Η.Π.Α) για διαιώνιση των μνημονίων σύνθλιψης ακόμη  και των στοιχειωδών λαϊκών δικαιωμάτων, ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας και επιβολής δεσμών νεο-αποικιακού ελέγχου στη χώρα. Έρχονται δηλ οι εκλογές  να επισφραγίσουν  την πολιτική της  υποτέλειας και  της διαρκούς προσαρμογής της «πρώτη φορά αριστερής κυβέρνησης» στις επιταγές των κηδεμόνων και προστατών της, να επιβεβαιώσουν τη σοσιαλδημοκρατική φυσιογνωμία του ΣΥΡΙΖΑ που απροκάλυπτα πλέον -μέσω των αντεργατικών κυβερνητικών αποφάσεων και μέτρων- δηλώνει την απόλυτη προσήλωσή του στα συμφέροντα της μεγαλοαστικής τάξης, της ντόπιας ολιγαρχίας και του ξένου ιμπεριαλισμού, ενάντια στο λαό και κόντρα στις κατακτήσεις και τις αντιϊμπεριαλιστικές διαθέσεις του , όπως αυτές καταγράφηκαν πολύ παραστατικά  στην αποχή  από το ναρκοθετημένο δημοψήφισμα  ,   αλλά και στο  ηχηρό  «όχι» στην υποταγή.

Ο ΣΥΡΙΖΑ,  με καταβολές από την  αποκομμουνιστικοποιημένη , ρεφορμιστική αριστερά- θεμελιωμένος ιδεολογικά στην αναθεώρηση των  βασικών  αρχών του κομμουνιστικού και αριστερού ταξικού κινήματος, βγαλμένος από τα σπλάχνα του ευρωκομμουνισμού , σταθερός στυλοβάτης της πολιτικής της ταξικής συμφιλίωσης και του εξευγενισμού του απάνθρωπου καπιταλιστικού συστήματος- έκανε από νωρίς σημαία του την Ιμπεριαλιστική λυκοσυμμαχία της ΕΕ, αποπροσανατολίζοντας τα λαϊκά στρώματα για τη δήθεν φιλολαϊκή μεταλλαγή της σε Ευρώπη της δημοκρατίας και ισότητας. Ασπάστηκε ασμένως το αντιδραστικό δόγμα της κατάργησης της θεωρίας της ταξικής πάλης και έβαλε πλάτη στην οικοδόμηση όλου του αντιδραστικού θεσμικού πλαισίου της επέλασης του ευρωπαϊκού κεφαλαίου ενάντια στους λαούς, ψηφίζοντας τη συνθήκη του Μάαστριχτ, ενώ  εντάχθηκε στο χώρο της λεγόμενης ευρωπαϊκής αριστεράς που ψήφισε και κείνο ακόμη το αντικομμουνιστικό μνημόνιο. Τη φιλοϊμπεριαλιστική του πολιτική δεν έκρυβε εξ άλλου ο ΣΥΡΙΖΑ και προεκλογικά,   ως σταθερός στυλοβάτης του καθεστώτος της διπλής εξάρτησης από Ε.Ε και Η.Π.Α.Για το λόγο αυτό , παράλληλα με  τον εξωραϊσμό της ιμπεριαλιστικής Ε.Ε, ύμνησε τον Ομπάμα ,  έδωσε όρκο πίστης στο ΝΑΤΟ και πέρασε τις εξετάσεις «αξιοπιστίας» στο σύστημα της εξάρτησης  που του έβαλαν όλοι οι   οίκοι του χρηματιστικού κεφαλαίου, από τη  Νέα Υόρκη μέχρι το Σίτυ του Λονδίνου. Σαν έτοιμος από καιρό λοιπόν, ο ΣΥΡΙΖΑ  διεκδίκησε και πήρε τη σκυτάλη της αστικής διαχείρισης, ακριβώς την ιστορική στιγμή που άρχισαν να απογυμνώνονται τα   κόμματα της   Ν.Δ-Π.ΑΣΟΚ ως πολιτικές δυνάμεις του κεφαλαίου και να χάνουν τα όποια λαϊκά ερείσματα, μέσω της εφαρμογής των μνημονίων της λαϊκής  αφαίμαξης  και ιμπεριαλιστικής υποδούλωσης. Η λαϊκή οργή έπρεπε να τιθασευτεί , να ενσωματωθεί και το καθεστώς της  εξάρτησης και της πείνας να παγιωθεί. Προς αυτήν την κατεύθυνση ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ευθύς εξ αρχής πρόθυμος να προσφέρει τις υπηρεσίες του, ανεξάρτητα από τις υποκειμενικές διαθέσεις πολλών στελεχών, μελών και οπαδών του που πίστεψαν και πιστεύουν στο «αριστερό» περιτύλιγμα της αντιλαϊκής πολιτικής του. Εξ άλλου η πολιτική δεν καθορίζεται ποτέ από τις προθέσεις, αλλά από την πράξη  και στη βάση αυτή τα «έργα και οι ημέρες « της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ αποτελούν το πιο ισχυρό τεκμήριο  για την  απροκάλυπτη πλέον υπηρέτηση των αιτημάτων της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης, της οποίας τα συμφέροντα είναι άρρηκτα δεμένα με την εξάρτηση από τα ιμπεριαλιστικά κέντρα της ΕΕ-ΕΙΠΑ-Ν.ΑΤΟ και με την  επίταση των όρων εκμετάλλευσης των εργατολαϊκών στρωμάτων. Στη βάση αυτή , η συγκατοίκηση του δήθεν αριστερού ΣΥΡΙΖΑ με τους ακροδεξιούς , εθνικιστές των ΑΝΕΛ, επιβεβαιώνει ευθύς εξ αρχής  τη σταθερή  εναρμόνισή του  με την  στρατηγική της ντόπιας  ολιγαρχίας, στρατηγική που αποτυπώθηκε και στην  ακύρωση όλων των φιλολαϊκών υποσχέσεων που έδιδε προεκλογικά  ο ΣΥΡΙΖΑ, φορώντας τη  «λεοντή» της αριστεράς, παραπλανώντας το λαό με δηλώσεις για  κατάργηση δήθεν των μνημονίων με ένα νόμο. Η αντιμνημονιακή ρητορεία του  ξεχάστηκε αμέσως μετά τις εκλογές του Γενάρη  που του έδωσαν το 36% , οπότε άρχισε σταδιακά και μεθοδικά να αλλάζει  την κόκκινη φορεσιά της πυγμής με τη συμβατικό και χωρίς γραβάτα κοστούμι της ..ρεαλιστικής προσαρμογής σε όλες τις ληστρικές αξιώσεις του ξένου και ντόπιου μονοπωλιακού κεφαλαίου, όπως δείχνει η απόφαση της 20ης ΦΛΕΒΑΡΗ για τετράμηνη συνέχιση  του δεύτερου μνημονίου, η εφαρμογή όλων των μνημονιακών νόμων, αλλά και όπως επιβεβαιώνει η ταπεινωτική συνθήκη της 12ης  Ιούλη, μέσω της οποίας  ο πολύ υπερήφανος ΣΥΡΙΖΑ, έσκυψε και προσκύνησε ευλαβικά τους αφέντες του. Έδωσε  ρεσιτάλ εθελοδουλείας και υποτέλειας σε όλους τους ιμπεριαλιστές κηδεμόνες του, την ίδια στιγμή που-για λαϊκή κατανάλωση-  στο εσωτερικό έπαιζε το μελόδραμα του «απατημένου φίλου» που δεν  τον κατανοούν κακοί  «εταίροι» (Μέρκελ-Σόϊμπλε-Νταϊσελμπλουμ), πέραν του μεγαλόκαρδου Γάλλου  Ολαντ  και Αμερικάνου  Ομπάμα, τον οποίο μάλιστα και «ευχαρίστησε» ο υπερυπουργός  Δραγασάκης για τη σωτήρια παρέμβασή του. Την ίδια στιγμή, η καιροσκοπική πολιτική της διγλωσσίας και του λαϊκού εμπαιγμού ξεπέρασε και το θερμόμετρο του καλοκαιρινού καύσωνα, αφού ο Τσίπρας,  αποφασίζει το δημοψήφισμα , με σκοπό  να καλέσει το λαό  να αντισταθεί στους ιμπεριαλιστικούς ενδοιασμούς, ενώ στην ουσία είχε ήδη προαποφασίσει να ενδώσει, ευελπιστώντας, προφανώς,   να βγάλει η κάλπη

το  «ναι» της υποταγής ή, έστω, ένα οριακό «όχι».Ήταν  όμως η ιστορική στιγμή  που ο λαός  απέχοντας ή ψηφίζοντας  «όχι»  αποκάλυψε  όλη τη φαρσοκωμωδία του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος –όντας αδίστακτος, μετέτρεψε μέσα σε λίγε ώρες το όχι της αντίστασης σε ναι της υποταγής, διασφαλίζοντας τη συμμαχία των άλλων αστικών κομμάτων και δίνοντάς τους ανάσα ζωής, ακριβώς τη στιγμή  που ο λαός έθετε  στο περιθώριο την πολιτική τους, και απογύμνωνε όλα τα κόμματα της ολιγαρχίας(Ν.Δ-Π.ΑΣΟΚ-ΠΟΤΑΜΙ –ΔΗΜΑΡ)ως στυλοβάτες της αντίδρασης, της ξενοδουλείας, της πολιτικής της πείνας και εξαθλίωσης.

Είναι πρόδηλο ότι δεν πρόκειται για οβιδιακή μεταμόρφωση του ΣΥΡΙΖΑ από κόμμα αντιϊμπεριαλιστικής πάλης σε κόμμα υποταγής , αλλά για τη νομοτελειακή αποκάλυψη της πραγματικής   πολιτικής του γραμμής, σε μια ιστορική φάση παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης, όξυνσης των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων  , αλλά και επίτασης των πιέσεων του εγχώριου κεφαλαίου για ευθυγράμμιση με τις στρατηγικές επιλογές του.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ευθυγραμμίστηκε , ξεπουλώντας τις λαϊκές ελπίδες  αντίστασης που ο ίδιος πούλησε στην πολιτική αγορά, εξαπατώντας  ανενδοίαστα τα λαϊκά στρώματα που τον εμπιστεύτηκαν , την ίδια στιγμή που αποσπούσε το εύγε από τους  πολιτικούς εκπροσώπους της ολιγαρχίας, επειδή  συνδιαμόρφωνε μαζί τους την ευρωπαϊκή πλειοψηφία(!), δηλ   ισχυροποιούσε τις δυνάμεις του κεφαλαίου, της ντόπιας πλουτοκρατικής ολιγαρχίας, τα στηρίγματα της ξένης ακρίδας, της ιμπεριαλιστικής επικυριαρχίας. Ετσι, πανηγυρικά ο ΣΥΡΙΖΑ, ανοιχτά πια και απροκάλυπτα, σχημάτισε την ευρωπαϊκή πλειοψηφία στη βουλή για να περάσει την ταπεινωτική και ακόμη πιο άγρια , αντιλαϊκή νέα συνθήκη, το τρίτο κατά σειρά Μνημόνιο της ισοπέδωσης και των υπολειμμάτων από τις λαϊκές κατακτήσεις. Ετσι, συμπολιτευόμενοι-αντιπολιτευόμενοι, χέρι-χέρι ψήφισαν με διαδικασίες κατεπείγοντος τους όρους και το περιεχόμενο ενός βάρβαρου μνημονίου, το οποίο:α) εμπεριέχει τα δυο προηγούμενα, β) επιδεινώνει τους όρους εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης, συνθλίβοντας μεροκάματα, μισθούς, συντάξεις, γ) καταργεί και τα θεμελιώδη δικαιώματα υγείας, παιδείας, δ) απελευθερώνει τις απολύσεις, καταργεί κάθε έννοια συλλογικής σύμβασης και εδραιώνει την ελαστική απασχόληση, με επίσημα ποσοστά ανεργίας 1.800.000,ε) διαλύει την αγροτική παραγωγή, καταστρέφοντας τη φτωχή και μικρή αγροτιά, αλλά και την πλειονότητα των μικρομεσαίων, ε) επιβάλλει ακόμη πιο ασφυκτικά δεσμά νεο-αποικιακού ελέγχου, απαγορεύοντας κάθε μορφής μονομερή ενέργεια(νομοθετικής και εκτελεστικής εξουσίας), στ) ανατροφοδοτεί με φρέσκο χρήμα το τραπεζικό , αλλά και γενικώς το επιχειρηματικό κεφάλαιο, μέσω του πολυσηζητημένου πακέτου ΕΣΠΑ των 30 δις, ζ) ενταφιάζει κάθε δημοκρατική, συνδικαλιστική και πολιτική λαϊκή κατάκτηση,η) αδειάζει τα ταμεία και ξεπουλά σε τιμή ευκαιρίας  τις δημόσιες υποδομές ενέργειας, μεταφοράς ,θ) εξαθλιώνει  το λαό, καταδικάζοντάς τον στην πείνα, ανεργία, αμορφωσιά, ι)ισχυροποιεί  το καθεστώς νεο-αποικιακού οικονομικού, πολιτικού και στρατιωτικού ελέγχου, προσδένοντας τον τόπο ακόμη πιο δουλικά στους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς της Ε.Ε-Δ.Ν.Τ-Η.Π.Α-Ν.Α.ΤΟ. Μάλιστα, η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ έχει και την πρωτοκαθεδρία στον εσμό των προθύμων της ξενοδουλείας, αν λάβουμε υπόψη μας ότι η ίδια πρότεινε τη δημιουργία νέας ΝΑΤΟϊκής βάσης στην Κάρπαθο, αλλά και νέας ΝΑΤΟϊκής διοίκησης  στην  Κρήτη, ενώ με περισσό ζήλο έσπευσε να αναγνωρίσει το προτεκτοράτο του Κοσσόβου, να αναβαθμίσει τις σχέσεις με το μακελάρη του παλαιστινιακού λαού, δηλ τους σιωνιστές του Ισραήλ, μετέχοντας σε κοινές ασκήσεις και γενικώς συνεχίζοντας την πολιτική της εμπλοκής σε όλους τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, αλατίζοντάς την με λίγη δόση πολυδιάστατης εξάρτησης, ποντάροντας στη στήριξη του Ρωσικού κεφαλαίου , ευελπιστώντας να μπει σφήνα στον ιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό Η.Π.Α-Ε.Ε-ΡΩΣΙΑΣ.

Επιπλέον, ενώ διακήρυσσε προεκλογικά την πίστη του στα ανθρώπινα δικαιώματα και έδιδε βαρύτητα στο δικαίωμα στη διαφορά και στην πολυπολιτισμική κοινωνία, τώρα που βρίσκεται  στην κυβέρνηση εφαρμόζει την πιο απάνθρωπη , αντιμεταναστευτική πολιτική της ΕΕ, αντιμετωπίζοντας τα  καραβάνια των προσφύγων -που είναι θύματα των  ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων - όπως επιτάσσουν οι βάρβαροι ευρωπαϊκοί νομοί(Δουβλίνο ΙΙ Frontex κλπ), δηλ συντελώντας στη μαζική εξόντωσή τους.

Ολη αυτή η πολιτική της σαφούς οριοθέτησης του ΣΥΡΙΖΑ ως σοσιαλδημοκρατικής δύναμης, ταγμένης απροκάλυπτα στην όχθη των οικονομικών και γεωπολιτικών συμφερόντων του ευρωπαϊκού και αμερικάνικου ιμπεριαλισμού σηματοδοτήθηκε και από εσωτερικές δονήσεις και κομματικές αναταράξεις, που αρχικά , τουλάχιστον, πήραν τη μορφή  της κωμικοτραγικής αντίθεσης διαφόρων πτερύγων του ΣΥΡΙΖΑ(αριστερή πλατφόρμα Λαφαζάνη, Κωνσταντοπούλου , ΚΟΕ κλπ0. Γιατί, στην ουσία,  δεν κατέγραφαν καν μια λογική ρήξης.Απεναντίας, επέλεξαν την πολύ διακριτική στάση της κριτικής απόστασης(ψήφιζαν αρχικά παρών στο ξεπούλημα), για να φτάσουν στην παραζάλη  από τη μια να παραμένουν μέλη της κυβέρνησης και να τη στηρίζουν ολόθερμα(!) και από την άλλη να καταψηφίζουν τα μέτρα της λιτότητας, τα οποία ψήφιζε το ενιαίο κόμμα τους, μαζί μα τους δήθεν αντιπάλους τους(Ν.Δ-Π.Α.ΣΟΚ-Ποτάμι-ΑΝΕΛ).

Είναι βέβαιο ότι όλη αυτή η παραζάλη δεν αποτυπώνει πρόβλημα λογικής, αλλά ταξικής πολιτικής και ταυτότητας. Γιατί στο σύνολό τους αυτές οι πτέρυγες, με τις όποιες διαφοροποιήσεις τους, εκφράζουν τον ίδιο πυρήνα της κευνσιανής πολιτικής αντίληψης του ταξικού συμφιλιωτισμού. Αποτυπώνουν τις διαβρωτικές συνέπειες από την αναθεώρηση των επιστημονικών  αρχών της ταξικής πάλης που προασπίζεται το συνεπές αριστερό και κομμουνιστικό κίνημα, αναθεώρηση που προασπίζονται οι συγκρουόμενες πολιτικές πτέρυγες του ΣΥΡΙΖΑ από τα πολιτικά τους γεννοφάσκια, από την πολιτική τους θέση στο ηγετικό επιτελείο του ρεβιζιονιστικού ΚΚΕ και του αποκομμουνιστικοποιημένου ΣΥΡΙΖΑ(Λαφαζάνης, Κοτζιάς κλπ).Ειδικότερα, το νευότευκτο κόμμα της ΛΑΪΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ , μπορεί σήμερα να διεκδικεί περγαμηνές αντίστασης, η πραγματικότητα όμως επιβεβαιώνει το εντελώς αντίθετο. Γιατί και ο ίδιος ο επικεφαλής, αλλά και πρωτοκλασσάτα στελέχη του κόμματός του υπηρέτησαν το αντιλαϊκό κυβερνητικό έργο από θέσεις κλειδιά , υπουργικούς και κοινοβουλευτικούς θώκους, συναίνεσαν στην εφαρμογή όλων των αντεργατικών μνημονιακών  νόμων,  συγκατοίκησαν αδιαμαρτύρητα με τους ακροδεξιούς ΑΝΕΛ, συμφώνησαν με το mail των 47 σελίδων που ήταν παραλλαγή των προτάσεων Χαρδούβελη, λιβάνισαν από κοινού τους ιμπεριαλιστές επικυρίαρχους, ενώ δεν πήραν θέση καταδίκης ούτε  όταν  μεταμορφωνόταν το   δημοψηφισματικό  αντιϊμπεριαλιστικό ‘όχι» σε ναι της υποταγής, ενώ δήλωναν ακόμη στο παραπέντε τη θερμή υποστήριξη στην κυβέρνηση που  με ψυχρό υπολογισμό των συμφερόντων  του  ιμπεριαλισμού και της ντόπιας πλουτοκρατίας έστηνε στον τοίχο το λαό, για να σώσει τα κέρδη του μονοπωλιακού κεφαλαίου, ξένου και ντόπιου. Σήμερα, η ΛΑΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ, προβάλλει  μια παραλλαγή του αρχικού προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ: διαγραφή, μετά από διαπραγμάτευση, του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, εθνικοποίηση των τραπεζών και παραγωγική ανασυγκρότηση με δημόσιες επενδύσεις,έξοδο από την  ευρωζώνη, εφόσον χρειαστεί(!) και επιστροφή στη δραχμή. Πρόκειται για μια αναπαραγωγή των ίδιας πολιτικής του εγκλωβισμού και αποπροσανατολισμού του λαού, ώστε αυτός να μη συνειδητοποιήσει το αγεφύρωτο της ταξικής αντίθεσης , την ανάγκη της ανυποχώρητης πάλης του ενάντια στην πολιτική της ιμπεριαλιστικής υποδούλωσης και πείνας .Για το λόγο αυτό , η πολιτική φυσιογνωμία της Λ.Ε δε μπορεί παρά να την εντάσσει στα «αριστερά αναχώματα», στις δυνάμεις που αντικειμενικά-ανεξάρτητα από τις υποκειμενικές διαθέσεις και την αγωνιστικότητα της βάσης-υπηρετούν την πολιτική της ιμπεριαλιστικής επιτήρησης και αντιλαϊκής επέλασης.

Στο πλαίσιο αυτό, είναι αναγκαίο να διαπιστώσουμε και τη συνάφεια μεταξύ Λ.Ε και ΑΝΤΑΡΣΥΑ, η οποία-παρά την επαναστατική λογοκοπία-έχει ως προμετωπίδα της τα περίφημα «μεταβατικά» προγράμματα, που αποτελούν επίσης μια παραλλαγή του προγράμματος Λαφαζάνη και Λ.Ε(π.χ εθνικοποίηση τραπεζών, εργατικός-κοινωνικός-εργατικός έλεγχος 0, με έμφαση στη διαγραφή του χρέους, που θα γίνει στις συνθήκες του καπιταλισμού, ενώ η αστική τάξη θα έχει στα χέρια της την εξουσία(!).Πρόκειται επίσης για ένα πολιτικό πρόγραμμα, στην ουσία, διαχείρισης, της καπιταλιστικής κρίσης, συγκαλυμμένο με εργατικούς ελέγχους, μια πολιτική ανάλυση που δε θέλει καν να θέσει το κεντρικό ζήτημα : με ποια τάξη στην εξουσία θα γίνουν όλα αυτά τα μεγαλεπίβολα φιλολαϊκά μέτρα. Η παράκαμψη ενός τόσο σημαντικού ζητήματος είναι προφανές ότι παραπέμπει , με τη σειρά του, στην ιδεολογικοπολιτική φυσιογνωμία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ενός χώρου που επιμένει στην πραγματικότητα αρνείται τη λενινιστική ανάλυση για το στάδιο του ιμπεριαλισμού, για την επιστημονική ανάλυση των αντίθεσιν του καιρού μας. Ετσι, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ για χρόνια υποστήριξε την αντιδιαλεκτική θέση της ιμπεριαλιστικής Ελλάδας, αρνούμενη τον εξαρτημένο χαρακτήρα του ελληνικού καπιταλισμού, ενώ σήμερα που ακυρώνεται στην πράξη το ιδεολόγημά της δε διστάζει να φτάσει στο άλλο άκρο, πάλι με λάθος οπτική, κάνοντας λόγο για ‘κατοχή», συγχέοντας την οικονομική και πολιτική εξάρτηση  τμε τη στρατιωτική κατοχή. Στη βάση λοιπόν των λαθεμένων αρχών της πολιτικής της γραμμής προβάλλει το διαχειριστικό πρόγραμμα των μεταβατικών προγραμμάτων, που αναγκαστικά παγιδεύουν και ενσωματώνουν στο καπιταλιστικό σύστημα τις λαϊκές αντιστάσεις, ενώ παράλληλα έδειξε αδελφική συμπάθεια και υποστήριξη στο σοσιαλδημοκρατικό ΣΥΡΙΖΑ, καλώντας στις κυβερνητικές συγκεντρώσεις και πρωτοστατώντας στην κυβερνητική υποστήριξη στο ζήτημα του  παραπλανητικού δημοψηφίσματος, παγιδευμένη η ίδια στην  πολιτική της ουράς των αστικών κομμάτων. Η εσωτερική κρίση και διάσπαση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, με την προσχώρηση της ΑΡΑΣ-ΑΡΑΝ στο Λ.Ε, δεν ήρθε από τον ουρανό.Εχει τα πόδια της στο γήϊνο έδαφος της πραγματικής σύγκλισης των πολιτικών προγραμμάτων των δυο χώρων, προγράμματα που αντικειμενικά εγκλωβίζουν, ή στην καλύτερη  περίπτωση , αφοπλίζουν ιδεολογικοπολιτικά τα λαϊκά στρώματα,  οδηγώντας τα  κατεύθυνση  ακίνδυνη για την πλουτοκρατική ολιγαρχία και τους ξένους επικυρίαρχους. 

Από την άλλη πλευρά, το Κ.Κ.Ε., αφού πρώτο αυτό αναθεώρησε τη λενινιστική θεωρία για τον ιμπεριαλισμό, ορίζοντας αρχικά την Ελλάδα ιμπεριαλιστική χώρα, για να το πάρει πίσω, ανακαλύπτοντας την περίφημη ..ενδιάμεση θέση στην αλυσίδα της αλληλεξάρτησης, αρνείται να θεμελιώσει την πολιτική του ανάλυση στον εξαρτημένο χαρακτήρα του ελληνικού καπιταλισμού. Ετσι, αρχικά αρνούνταν να αναπτύξει την πάλη ενάντια στα Μνημόνια, θεωρώντας ότι αυτά- που αντικειμενικά είναι τα τεκμήρια της εξάρτησης-δεν παίζουν κανένα ρόλο στην επίταση της αντιλαϊκής πολιτικής. Σήμερα , χωρίς καμία αιτιολόγηση της μεταστροφής του, καλεί σε αντιμνημονιακό αγώνα, καταθέτοντας μάλιστα πρόταση στη βουλή για την ψήφιση νόμου(!) κατάργησης όλων των μνημονίων , αναπαράγοντας με αυτόν τον τρόπο την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτός ο μετεωρισμός του Κ.Κ.Ε. ανάμεσα στην απόρριψη και την υποστήριξη του αντιμνημονιακού αγώνα δε δείχνει απλώς ένα λάθος.Αποδεικνύει στην πράξη την αντίθεσή του στα θεμέλια της λενινιστικής ανάλυσης για τον ιμπεριαλισμό και την εξάρτηση, σε μια περίοδο μάλιστα που αυτή η θεωρία οφθαλμοφανώς επιβεβαιώνεται στα πολυεπίπεδα δεσμά (οικονομικά, στρατιωτικά, πολιτικά) που επιβάλλονται από την ΕΕ-Η.Π.Α , μέσω της μέγγενης των μνημονίων και δείχνει το δρόμο της ενωτικής λαϊκής πάλης για την αποτίναξη του ζυγού της ιμπεριαλιστικής επιτροπείας και αστικής κυριαρχίας. Αυτόν το δρόμο αρνείται το Κ.Κ.Ε., εγκαταλείποντας τον αγώνα για την εθνική ανεξαρτησία, αγώνα που τον αντιμετωπίζει ως παρωχημένο και δήθεν συμπορευόμενο με τα αιτήματα της αστικής τάξης, απονευρώνοντας ιδεολογικά και πολιτικά το κίνημα, την ίδια στιγμή που επιμένει στη σεχταριστική γραμμή των «χωριστών’ συγκεντρώσεων. Παράλληλα, η θέση του για τη «λαϊκή εξουσία» και την «αποδέσμευση» από την ΕΕ, έρχεται επίσης να επιβεβαιώσει και εδώ την αντιστροφή των όρων που απαιτεί η συνεπής ταξική γραμμή πάλης της εργατικής τάξης. Γιατί η περίφημη «λαϊκή εξουσία»  που προτείνει δεν προκύπτει ως αποτέλεσμα του λαϊκού αντιϊμπεριαλιστικού-αντικαπιταλιστικού αγώνα ενάντια στην εξάρτηση και συνακόλουθα ενάντια στη μεγαλοαστική τάξη που αποτελεί το  στυλοβάτη της ξένης ακρίδας, αλλά ως προϋπόθεση για τη σταδιακή, βέβαια, αποδέσμευση , ανάλογα με τους συσχετισμούς των δυνάμεων. Στο πλαίσιο αυτό, είναι πρόδηλο ότι η θέση του Κ.Κ.Ε για την περίφημη «λαϊκή εξουσία» , την ανατροπή των μονοπωλίων ,  τη μονομερή διαγραφή του χρέους και κοινωνικοποίηση των μέσω παραγωγής μπορεί να φαντάζει επαναστατική, στην ουσία όμως αποτελεί μια παραλλαγμένη αναθεώρηση των θεμελιακών αρχών  πάλης του κομμουνιστικού κινήματος που εγκλωβίζει το κίνημα σε αδιέξοδες κατευθύνσεις.

Φίλες και φίλοι, συντρόφισσες και σύντροφοι, από το χώρο του Μ-Λ Κ.Ε. και του εκλογικού συνδυασμού «Κ.Κ.Ε(μ-λ)Μ-Λ Κ.Κ.Ε, σταθερά και αταλάντευτα υποστηρίζουμε την ανάγκη της ενωτικής, λαϊκής αντιϊμπεριαλιστικής –αντικαπιταλιστικής πάλης, την αναγκαιότητα να αντισταθεί ο λαός μας στους ξένους δυνάστες του, Ευρωπαίους και Αμερικάνους, στη λυσσαλέα επίθεση της εγχώριας ολιγαρχίας, που-προκειμένου να διασφαλίσει  την κερδοφορία και την πολιτική της εξουσία, προσφέρει «γη και ύδωρ» στους κηδεμόνες και προστάτες της, εκχωρεί κυριαρχικά δικαιώματα, στέκεται γονυκλινής σε κάθε εντολή και απαίτηση των ιμπεριαλιστών, παγιώνει-με την ξενόδουλη πολιτική της-τα δεσμά της υποτέλειας στους ιμπεριαλιστές, την ίδια στιγμή που επιτρέπει στα αρπακτικά των πολυεθνικών να λυμαίνονται τη δημόσια περιουσία και να ξεζουμίζουν το λαό, με ληστρικά μέτρα ανεργίας, φορομπηξίας, διάλυσης του παραγωγικού ιστού από τον πρωτογενή μέχρι τον τριτογενή τομέα. Παράλληλα, στη βάση της εξισορρόπησης των εξαρτήσεων, εμπλέκεται σε όλους τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, μετατρέπει τη χώρα σε πολεμικό ορμητήριο ενάντια στους  γειτονικούς λαούς (Λιβύη, Συρία, Ουκρανία, παλιότερα Γιουγκοσλαβία, Αφγανιστάν κλπ)  και καθαγιάζει τα ιμπεριαλιστικά εγκλήματα, φτάνοντας μάλιστα και στον καθαγιασμό και της φασιστικής κυβέρνησης (π.χ υποστήριξη Βενιζέλου στο φασιστικό πραξικόπημα στο Κίεβο).Αυτή η αντιλαϊκή πολιτική λίπανε το έδαφος  για τη διόγκωση -στο τοπίο της οικονομικής κρίσης- των εκλογικών ποσοστών της εγκληματικής οργάνωσης, της ναζιστικής Χρυσής Αυγής, που με αντικαπιταλιστικές και αντιμνημονιακές κορώνες αποπροσανατολίζει τα λαϊκά στρώματα για τα αίτια της οικονομικής και κοινωνικής καταστροφής, δηλητηριάζοντας  τη λαϊκή συνείδηση με τον εθνικισμό, το ρατσιστικό μίσος, υπηρετώντας την πιο αποκρουστική πλευρά του σάπιου καπιταλιστικού  συστήματος

Αυτήν την αντιλαϊκή πολιτική της υπόκλισης στην ιμπεριαλιστική θηριωδία υπηρέτησαν και υπηρετούν τα κόμματα της Ν.Δ και του  Π.Α.Σ.Ο.Κ έχοντας ως συνοδοιπόρους πότε τη ΔΗΜΑΡ  και πότε το Λ.Α.Ο.Σ, κόμματα  υπηρέτες του κεφαλαίου και τη ιμπεριαλιστικής υποδούλωσης του λαού. Αυτήν την ίδια αντιλαϊκή πολιτική προασπίζεται και το άλλο νεότευκτο κόμμα «ΠΟΤΑΜΙ» που διεκδικεί  τις δάφνες της  συνετής διαχείρισης της αντιλαϊκής επέλασης, λειτουργώντας ως εφεδρεία της αστικής τάξης, σε μια περίοδο εμφανούς φθοράς των μνημονιόδουλων κομμάτων. Όλο αυτό το μαύρο μπλοκ των αντιδραστικών δυνάμεων εμφανίστηκε ενωμένο και συσπειρωμένο στο δημοψήφισμα, πρωτοστατώντας στους εκβιασμούς και τη λαϊκή παραπλάνηση πριν και μετά το δημοψήφισμα, έχοντας ως στόχο την ΑΚΥΡΩΣΗ των αντιϊμπεριαλιστικών διαθέσεων του λαού. Με αυτές τις αντιδραστικές δυνάμεις συμπαρατάχθηκε και ο σοσιαλδημοκρατικός ΣΥΡΙΖΑ ως νέα πολιτική επιλογή της αστικής τάξης και των ιμπεριαλιστών προστατών της, ως η πιο αποτελεσματική πολιτική δύναμη στην κατεύθυνση της ανάσχεσης της διεκδικητικής πάλης του λαού και της ενσωμάτωσης των αντιστάσεών του. Μαζί με αυτές τις συμπολιτευόμενες και δήθεν αντιπολιτευόμενες δυνάμεις διαγκωνίζεται στην κούρσα της λαϊκής παραπλάνησης, για να αποσπάσει από το λαό τη νομιμοποίηση της συνέχισης της αντιλαϊκής πολιτικής, την οποία θα ασκήσει μαζί τους, όπως μαζί τους ψήφισε και το τρίτο δρακόντειο μνημόνιο. Πρωτοστατεί σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ στη νέα καμπάνια της βελτίωσης του μνημονίου που ο ίδιος ψήφισε, ενώ προεκλογικά υποσχόταν ότι δε θα το δεχόταν και ότι θα καταργούσε και τα υπόλοιπα. Στην ουσία ΣΥΡΙΖΑ-Ν.Δ-ΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ-ΠΟΤΑΜΙ  διαγκωνίζονται προεκλογικά, για να τα βρουν μετεκλογικά στον ένα και μόνο στόχο που είναι η εφαρμογή μιας ακόμη πιο άγριας αντιλαϊκής πολιτικής. Σπέρνουν την ηττοπάθεια και καλλιεργούν τον τρόμο μιας επικείμενης καταστροφής έξω από τα δεσμά της λαϊκής ληστείας και του νέο-αποικιακού έλεγχου.

Από το χώρο του εκλογικού συνδυασμού Κ.Κ.Ε(μ-λ)Μ-Λ Κ.Ε. καλούμε το λαό να ακυρώσει με την ψήφο και τον αγώνα του όλα τα πολιτικά προγράμματα ερήμωσης του τόπου και λαϊκής δυστυχίας. Να γυρίσει την πλάτη στις παλιές και νέες μνημονιόδουλες δυνάμεις, να αρνηθεί τις νέες αριστερές αυταπάτες και να πιστέψει αποκλειστικά και μόνο  στη συλλογική , ενωτική πάλη και μαζική αντίστασή του. Να παλέψει για την ανατροπή των μνημονίων της καταλήστευσης του λαϊκού πλούτου και της  υποτέλειας στους επικυρίαρχους. Να επαναδιεκδικήσει τα ισοπεδωμένα από τη μνημονική λαίλαπα δικαιώματά του. Να αγωνιστεί για την αποτίναξη του ζυγού της ντόπιας ολιγαρχίας και των ιμπεριαλιστών προστατών της, να παλέψει για έξοδο από ΕΕ-Δ.Ν.Τ-Η.Π.Α-Ν.Α.Τ.Ο για το ψωμί, τη δουλειά τη μόρφωση και την λαϊκή κυριαρχία σε μια Ελλάδα ειρηνική, δημοκρατική, ανεξάρτητη και σοσιαλιστική.