Πάνε δύο χρόνια από την στυγνή δολογονία του αντιφασίστα μουσικού Παύλου Φύσσα από τους φασίστες τραμπούκους της χρυσής αυγής. Κλείνει έτσι ένας νέος κύκλος αίματος που είχε εγκαινιαστεί ήδη από τα χρόνια της ΕΠΕΝ, που επειδή έχαιρε της προστασίας του κρατικού - παρακρατικού μηχανισμού και της ασφάλειας, αλλά και της πολιτικής κάλυψης της δεξιάς, δεν είχε ποτέ καταγγελθεί ως πολιτικό έγκλημα. Σήμερα μετά τις κατάπτυστες και προκλητικές δηλώσεις του αρχηγού του νεοναζιστικού μορφώματος, Ν. Μιχαλολιάκου που ανέλαβε δημοσίως την πολιτική ευθύνη της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα, έχουμε και επίσημα αποδοχή της θέσης ότι η πολιτική και η ιδεολογία της χρυσής αυγής οπλίζει το χέρι των μελών της και τους μετατρέπει σε δολοφόνους. Ότι η πολιτική και η ιδεολογία του φασισμού-ναζισμού αναπόφευκτα οδηγεί στην δολοφονία όσων παλεύουν για τα λαϊκά και νεολαιίστικα δικαιώματα.Στη μνήμη όλων των δολοφονημένων από τους τραμπούκους του φασισμού παραθέτουμε κάποια αποσπάσματα από το βιβλίο «Φασισμός» του Ντιμιτρώφ:
Οι ιμπεριαλιστικοί κύκλοι προσπαθούν να ρίξουν ολόκληρο το βάρος της κρίσης πάνω στους ώμους των εργαζομένων. Γι’ αυτό χρειάζονται τον φασισμό. Θέλουν να λύσουν το πρόβλημα των αγορών υποδουλώνοντας τους αδύνατους λαούς, αυξάνοντας την αποικιακή καταπίεση και ξαναμοιράζοντας τον κόσμο δια μέσω του πολέμου. Γι’ αυτό χρειάζονται τον φασισμό. Προσπαθούν να προλάβουν την αύξηση των δυνάμεων της επανάστασης συντρίβοντας το επαναστατικό κίνημα των εργατών και αγροτών, χτυπώντας τις σοσιαλιστικές δυνάμεις και ιδέες. Γι’ αυτό χρειάζονται τον φασισμό.Τη νίκη ωστόσο του φασισμού δεν πρέπει να τη θεωρεί κανείς σαν δείγμα της αδυναμίας του προλεταριάτου που αποδιοργανώθηκε και παρέλυσε από την διασπαστική πολιτική της σοσιαλδημοκρατίας από τη συνεργασία της με την αστική τάξη, αλλά και σα δείγμα της αδυναμίας της αστικής τάξης όταν δεν είναι σε θέση πια να ασκεί την εξουσία της με τις παλιές μεθόδους του κοινοβουλευτισμού και της αστικής δημοκρατίας και μπροστά σε αυτό αναγκάζεται να μεταχειριστεί τρομοκρατικές μεθόδους διακυβέρνησης. Ο φασισμός δεν είναι μια εξουσία πάνω από τάξεις. Δεν είναι η εξουσία κάποιων μικροαστικών στρωμάτων ενάντια στο χρηματιστικό κεφάλαιο. Είναι η εξουσία του ίδιου του χρηματιστικού κεφαλαίου. Είναι η οργάνωση της τρομοκρατικής, βάρβαρης καταπίεσης της εργατικής τάξης και των επαναστατικών στοιχείων της αγροτιάς και της διανόησης. Στην εξωτερική πολιτική του ο φασισμός είναι σωβινισμός στην πιο βάρβαρη μορφή του, που καλλιεργεί ένα κτηνώδικο μίσος απέναντι σε άλλους λαούς.
Ο λόγος για τον οποίο ο φασισμός σε περιόδους κρίσης έχει μεγάλη επιρροή στις μάζες είναι γιατί με δημαγωγικό τρόπο επικαλείται τις πιο καυτές τους ανάγκες. Ο φασισμός όχι μόνο υποδαυλίζει τις βαθιά ριζωμένες μέσα στις μάζες προλήψεις, αλλά ακόμα ποντάρει και στα πιο αγνά λαϊκά αισθήματα, στο αίσθημα δικαιοσύνης, κάποτε κάποτε και στις επαναστατικές παραδόσεις. Παρουσιάζεται μπροστά στις μάζες ως ο υπερασπιστής ενός ταπεινωμένου έθνους και επικαλείται τα προσβλημένα εθνικά αισθήματα. Εκμεταλλεύεται το βαθύ μίσος των εργαζομένων απέναντι στην ληστρική αστική τάξη, τις τράπεζες, τα τράστ και τους μεγιστάνες του πλούτου, ρίχνοντας συνθήματα που είναι δελεαστικά για τις ανώριμα πολιτικά μάζες. Όμως ο φασισμός αφού ξεγελάσει τις μάζες εντέλει παραδίνει το λαό στο έλεος των πιο διεφθαρμένων, των πιο πουλημένων στοιχείων του καπιταλιστικού συστήματος, και στρέφεται εξ’ ολοκλήρου ενάντια στο επαναστατικπό κίνημα του προλεταριάτου, εφαρμόζοντας την πιο βάρβαρη και λυσσαλέα επίθεση στους εργαζόμενους και σε όσους πραγματικά υπερασπίζονται τα συμφέροντα τους.
Το βιβλίο "Φασισμός" μπορείτε να το βρείτε στη βιβλιογραφία του blog μας
