Στις 21 Σεπτέμβρη 1949 ο Μάο Τσετούνγκ εκφωνούσε τον εναρκτήριο λόγο,
με τίτλο “Ο Κινέζικος λαός όρθωσε το ανάστημα του”, στην Πολιτική
Συμβουλευτική Συνδιάσκεψη του Κινέζικου λαού που σχημάτισε τη Λαϊκή
Δημοκρατία της Κίνας και επεξεργάστηκε τον Θεμελιώδη νόμο της, το
“Γενικό πρόγραμμα”.
Στις 30 Σεπτέμβρη 1949 ο Μάο Τσετούνγκ σε δήλωση, που τη σύνταξή της
του ανέθεσε η Πολιτική Συμβουλευτική Συνδιάσκεψη, τόνιζε :“Συμπατριώτες,
κηρύχτηκε η ίδρυση της Λαϊκής Δημοκρατίας Κίνας, και ο κινέζικος λαός
έχει τώρα τη δική του Κεντρική Κυβέρνηση. Σύμφωνα με το Κοινό Πρόγραμμα,
η κυβέρνηση θα εφαρμόσει τη δημοκρατική δικτατορία του λαού σ’ όλο το
μήκος και το πλάτος τής Κίνας.
Θα καθοδηγήσει το Λαϊκό Απελευθερωτικό Στρατό στη συνέχιση του
επαναστατικού πολέμου μέχρι το τέλος, στην εξάλειψη των υπολειμμάτων των
εχθρικών στρατευμάτων και στην απελευθέρωση όλης της έκτασης της χώρας,
έτσι ώστε να ολοκληρωθεί το σπουδαίο καθήκον τής ενοποίησης της χώρας.
Θα οδηγήσει το λαό ολόκληρης τής χώρας να ξεπεράσει όλες τις δυσκολίες
και να αναλάβει μια πλατιάς κλίμακας οικοδόμηση στο οικονομικό και
πολιτιστικό πεδίο, έτσι ώστε να εξαλειφθεί η φτώχεια και η αμάθεια, που
κληρονομήθηκαν από την παλιά Κίνα, και να βελτιωθεί βαθμιαία το βιοτικό
και πολιτιστικό επίπεδο του λαού. Θα προστατέψει τα συμφέροντα του λαού
και θα τσακίσει όλες τις συνωμοσίες των αντεπαναστατών. Θα ενισχύσει το
λαϊκό στρατό, το ναυτικό και την αεροπορία, θα εδραιώσει την εθνική
άμυνα, θα προστατέψει την εδαφική μας ακεραιότητα και κυριαρχία και θα
αντιταχτεί στην επίθεση κάθε ιμπεριαλιστικής χώρας. Θα ενωθεί και θα
συμμαχήσει με όλες τις φιλειρηνικές και φιλελεύθερες χώρες, έθνη και
λαούς, και πρώτα από όλα με τη Σοβιετική Ένωση και τις Νέες Δημοκρατίες,
και μαζί μ’ αυτές θά παλέψει ενάντια στα σχέδια του ιμπεριαλισμού για
την πρόκληση πολέμου και θα αγωνιστεί για να διατηρηθεί η ειρήνη σ’
ολόκληρο τον κόσμο”.
Μια μέρα μετά, την 1η Οκτωβρίου του 1949, ο εκλεγμένος από την
Πολιτική Συμβουλευτική Συνδιάσκεψη πρόεδρος της Κεντρικής λαϊκής
κυβέρνησης, Μάο Τσετούνγκ, σε πανηγυρική τελετή που οργανώθηκε στην
κεντρική πλατεία του Πεκίνου, Τιενανμέν, απηύθυνε μήνυμα προς όλο τον
κόσμο αναγγέλλοντας την ίδρυση της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας και τον
σχηματισμό Κεντρικής λαϊκής κυβέρνησης.
Η ανακήρυξη της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας σφράγισε τη νίκη της
λαϊκής επανάστασης στην Κίνα και όπως σημειώνει η “Ιστορία της Σύγχρονης
Κινέζικης Επανάστασης”(Έκδοση του Υπουργείου Ανώτατης Εκπαίδευσης της
Λ.Δ. Κίνας, Ιστορικές Εκδόσεις 1963, μετάφραση από τα ρώσικα Ισαάκ
Ιορδανίδη) “οδήγησε σε ριζική στροφή στην ιστορία της Κίνας....ήταν το
σπουδαιότερο γεγονός στην παγκόσμια ιστορία από την Οκτωβριανή
σοσιαλιστική επανάσταση και τη νίκη στον πόλεμο εναντίον του φασισμού το
1945.... αποτέλεσε επέκταση και βάθεμα της μεγάλης επίδρασης της
Οκτωβριανής επανάστασης πάνω σε όλη την ανθρωπότητα, είχε τεράστια
ιστορική σημασία” γιατί “Πρώτο, η νίκη της λαϊκής επανάστασης στην Κίνα
οδήγησε στο ότι ύστερα από τη Σοβιετική Ένωση, η μεγαλύτερη, από άποψη
πληθυσμού χώρα του κόσμου, μαζί με τα άλλα λαϊκοδημοκρατικά κράτη,
έσπασε τις αλυσίδες τού παγκόσμιου καπιταλισμού και πέτυχε την
απελευθέρωσή της ... κατάφερε σοβαρό πλήγμα στις δυνάμεις του
ιμπεριαλισμού και τις εξασθένισε..... Δεύτερο η κινέζικη επανάσταση
πραγματοποιήθηκε στην πιο μεγάλη μισοοαποικιακή χώρα τής ’Ανατολής, που
αριθμούσε 600 εκατομμύρια κατοίκους και στη διάρκεια μιας μακρόχρονης
περιόδου στέναζε κάτω από την καταπίεση του ιμπεριαλισμού. Η νίκη της
επανάστασης αυτής δεν μπορούσε να μην εμψυχώσει τις πλατιές μάζες των
καταπιεζόμενων της Ανατολής, να μην ενισχύσει την πίστη τους για τη νίκη
της επανάστασης στη χώρα τους.....Η πείρα της κινέζικης επανάστασης
έχει σπουδαία διεθνή σημασία για όλους τους λαούς των αποικιακών χωρών
που αγωνίζονται για την ελευθερία και την ανεξαρτησία τους.....Τρίτο, η
νίκη της λαϊκής επανάστασης στην Κίνα αποτέλεσε μια νέα μεγάλη νίκη του
μαρξισμού-λενινισμού...”
Η κινέζικη επανάσταση υπήρξε ένας γιγαντιαίος αγώνας που καθοδήγησε
το ΚΚ Κίνας, μετά την ίδρυσή του το 1921. Ένας αγώνας 25 χρόνων ένοπλης
πάλης, η οποία ξεκίνησε από το 1924 με τον πρώτο εμφύλιο επαναστατικό
πόλεμο (1924-1927) και συνεχίστηκε με τον δεύτερο εμφύλιο επαναστατικό
πόλεμο (1927-1936), με τον εθνικοαπελευθερωτικό πόλεμο εναντίον των
Γιαπωνέζων κατακτητών (1936-1945) και με τον τρίτο εμφύλιο επαναστατικό
πόλεμο (1946-1949) .
Για τρεις δεκαετίες η εργατική τάξη, η πολυπληθής αγροτιά και οι
λαϊκές μάζες της Κίνας διεξήγαγαν ένοπλο πεισματικό αγώνα για την
ανατροπή της κυριαρχίας των τσιφλικάδων, της μεταπρατικής μεγαλοαστικής
τάξης και του ιμπεριαλισμού. Η μεγάλη αντοχή, η μαχητικότητα και η
αυτοθυσία των Κινέζων κομμουνιστών και των επαναστατημένων μαζών της
Κίνας, τα κατορθώματα του Κόκκινου Στρατού, όπως η “μεγάλη πορεία των
20.000 λι” (5000 χιλιομέτρων) που πραγματοποίησε από τον Οκτώβρη 1934 ως
τον Οκτώβρη του 1935, διασχίζοντας “18 οροσειρές και 24 ποτάμια” έχουν
καταγραφεί ανεξίτηλα στις επαναστατικές σελίδες της ιστορίας.
Ο αγώνας αυτός μπόρεσε να έχει μια νικηφόρα κατάληξη γιατί το ΚΚΚίνας
υπό την ηγεσία του Μάο Τσετούνγκ με δημιουργικό τρόπο εφάρμοσε τον
μαρξισμό-λενινισμό σε μια μισοαποικιακή και μισοφεουδαρχική χώρα και
στηρίχθηκε στην αρχή της στενής σύνδεσης της θεωρίας του
μαρξισμού-λενινισμού με την πρακτική της κινέζικης επανάστασης.
Το ΚΚΚίνας προσδιόρισε σωστά τον χαρακτήρα της κινέζικης επανάστασης :
“το επαναστατικό κίνημα που καθοδηγείται από το Κ.Κ.Κ. -έγραφε ο Μάο
Τσετούνγκ- είναι στο σύνολό του ένα ενιαίο επαναστατικό κίνημα, που
αγκαλιάζει τόσο το στάδιο της δημοκρατικής επανάστασης, όσο και το
στάδιο της σοσιαλιστικής επανάστασης. Αυτά είναι δυο επαναστατικά
προτσές διαφορετικού χαρακτήρα και μόνο όταν ολοκληρώσουμε το πρώτο
μπορούμε να επιχειρήσουμε το δεύτερο. Η δημοκρατική επανάσταση είναι η
απαραίτητη προετοιμασία της σοσιαλιστικής επανάστασης κι η σοσιαλιστική
επανάσταση η αναπόφευκτη τάση της ανάπτυξης της δημοκρατικής
επανάστασης. Όσο για τον τελικό σκοπό όλων των κομμουνιστών αυτός
συνίσταται στο αν παλεύουν μέχρι του ανώτατου δυνατού ορίου για την
οριστική οικοδόμηση της σοσιαλιστικής κοινωνίας και της κομμουνιστικής
κοινωνίας. Μόνον όταν κατανοήσουμε σωστά τη διαφορά ανάμεσα στη
δημοκρατική και στη σοσιαλιστική επανάσταση και, ταυτόχρονα, το δεσμό
που υπάρχει ανάμεσα σ’ αυτές, τότε θα μπορέσουμε να καθοδηγήσουμε όπως
πρέπει την κινεζική επανάσταση” ( Η κινέζικη Επανάσταση και το
ΚΚΚίνας).
Η ανάλυση και η θέση για το χαρακτήρα της κινέζικης επανάστασης, που
αποτελεί και σημαντική συμβολή του Μάο στην ανάπτυξη της διδασκαλίας του
Λένιν για την επανάσταση, αποτέλεσε το θεμέλιο για τη χάραξη της
στρατηγικής και της τακτικής του ΚΚ Κίνας. Αυτή η στρατηγική και η
τακτική, όπως ξεδιπλώθηκε μέσα από ιδεολογικούς και πολιτικούς αγώνες με
τις δεξιές και “αριστερές” παρεκκλίσεις μέσα από τη μετωπική και την
οργανωτική πολιτική, μέσα από τα ζητήματα διεξαγωγής του λαϊκού πολέμου,
μέσα από την αντιμετώπιση θεμάτων κομματικής οικοδόμησης, μεθόδων
καθοδήγησης και στυλ κομματικής δουλειάς, εμπλούτισε σημαντικά το
θησαυροφυλάκιο της θεωρίας και της πρακτικής του διεθνούς κομμουνιστικού
κινήματος, ιδιαίτερα, του επαναστατικού κινήματος σε χώρες με παρόμοια
κοινωνική και πολιτική κατάσταση, όπως της προεπαναστατικής Κίνας
Παρά την αναμφισβήτητη μεγάλη ιστορική σημασία της, η κινέζικη
επανάσταση, δεν μπορεί να μην παρατηρήσει κανείς ότι αν, από τη μια,
λοιδορείται, στρεβλώνεται και αποσιωπάται -διόλου παράξενο- από την
διεθνή αστική αρθρογραφία και ιστοριογραφία, από την άλλη, και ένα
μεγάλο φάσμα των δυνάμεων που αναφέρονται στην Αριστερά ή και στον
κομμουνισμό- με εξαίρεση τις μαρξιστικές-λενινιστικές δυνάμεις- την
“κρατούν” στο “περιθώριο” και στη σκιά και την υποβαθμίζουν ως μεγάλο
ιστορικό επαναστατικό γεγονός. Σπάνια θα δει, κανείς, αναφορές, πολύ
περισσότερο κάποιο -έστω μικρό- αφιέρωμα, για την επαναστατική επέτειο
της 1ης Οκτώβρη του 1949.
Το γεγονός αυτό δεν είναι άμοιρο της ρεβιζιονιστικής ιδεολογίας που
έχει διαπεράσει αυτές τις δυνάμεις τις προηγούμενες δεκαετίες και,
ασφαλώς, συνδέεται και με τη μεγάλη αντιπαράθεση που ξεκίνησε το ΚΚ
Κίνας και ο Μάο Τσετούνγκ με το σοβιετικό ρεβιζιονισμό. Από τότε άρχισε
να “ξεπέφτει” γι' αυτές και η κινεζική επανάσταση, που προγενέστερα
σύσσωμο το ενιαίο παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα, πριν το διασπάσει και
το αποσυνθέσει ο ρεβιζιονισμός, τιμούσε την κινεζική επανάσταση σαν τη
δεύτερη- μετά την Οκτωβριανή - μεγάλης ιστορικής και παγκόσμιας σημασίας
επανάσταση του 20ού αιώνα. Η στάση τους έχει φτάσει ακόμα και μέχρι του
σημείου να διαβάλλεται το περιεχόμενο της κινέζικης επανάστασης με την
εμφάνιση -σε ρεβιζιονιστικά εγχειρίδια- του ηγέτη της, Μάο Τσετούνγκ, ως
φορέα της “μικροαστικής αναθεώρησης του μαρξισμού-λενινισμού”!
Πέρα απ' αυτό, όμως, η κινέζικη επανάσταση δεν “ταιριάζει” στους
ρεβιζιονιστές οπαδούς του “ειρηνικού περάσματος στο σοσιαλισμό” γιατί
έχει πάνω της το βαρύ φορτίο ενός νικηφόρου 25χρονου ένοπλου αγώνα ή
όπως το είχε πει ο Στάλιν “Στην Κίνα η ένοπλη επανάσταση παλεύει
εναντίον της ένοπλης αντεπανάστασης. Αυτό είναι μια από τις ιδιομορφίες
κι ένα από τα πλεονεκτήματα της κινέζικης επανάστασης”.
Όσο για τους σημερινούς αστοποιημένους - ρεβιζιονιστές ηγέτες του ΚΚ
Κίνας, που “γιορτάζουν” στο Πεκίνο την επέτειο της 1ης Οκτώβρη 1949, η
τιμή τους δεν έχει καμιά σχέση με το επαναστατικό περιεχόμενο αυτής της
επετείου, και αυτό άλλωστε φαίνεται και στη μορφή που της έχουν δώσει.
Όλα τα παραπάνω δεν αλλοιώνουν στο παραμικρό τη λάμψη της κινέζικης
επανάστασης και τον ιστορικό ρόλο της στο να γίνει η Κίνα μια ανεξάρτητη
χώρα και μια Λαϊκή Δημοκρατία που έβγαλε τον κινέζικο λαό από το
μισοαποικιακό ζυγό του ιμπεριαλισμού και από την αθλιότητα, από την
καθυστέρηση και την καταπίεση του μισοφεουδαρχισμού και της
κομπραδόρικης μεγαλοαστικής τάξης και τον έβαλε στο δρόμο της
οικοδόμησης του σοσιαλισμού.
Από τις ρίζες αυτής της μεγάλης επανάστασης φύτρωσε και ο μεγάλος
αγώνας ενάντια στον αντεπαναστατικό ρεβιζιονισμό, η Μεγάλη Προλεταριακή
Πολιτιστική Επανάσταση, και η συνέχιση της επανάστασης στις συνθήκες της
δικτατορίας του προλεταριάτου που κήρυξε ο ηγέτης της Μάο Τσετούνγκ. Η
κινεζική επανάσταση από κάθε άποψη είναι και θα παραμείνει μια πηγή
σπουδαίων επαναστατικών διδαγμάτων για το κομμουνιστικό κίνημα και τον
απελευθερωτικό αγώνα της εργατικής τάξης και των λαϊκών μαζών
