Η ΑΝΤΙΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΠΑΛΗ ΚΑΙ Η ΠΑΛΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΡΕΦΟΡΜΙΣΜΟ

Οι μαρξιστές – λενινιστές μέσα από τις στήλες του περιοδικού “Αναγέννηση” έκαναν συστηματική κριτική  στην οππορτουνιστική  πολιτική της ηγεσίας της ΕΔΑ, προβάλλοντας τις συνεπείς  αριστερές θέσεις που συγκροτούσαν  τη βάση  για μια πραγματική αναγέννηση του κινήματος. Ανάμεσα σ' αυτές ξεχωριστή σημασία είχαν οι θέσεις για την υπεράσπιση του συνεπούς αντιιμπεριαλιστικού αγώνα. Η ηγεσία της ΕΔΑ είχε προχωρήσει σ' ένα δρόμο ρεφορμιστικής αλλοίωσης  και φαλκίδευσης του περιεχομένου της αντιιμπεριαλιστικής πάλης. Σ'  ένα δρόμο υπονόμευσης του αντιιμπεριαλιστικού αγώνα, τόσο με κινήσεις περιορισμού της αντιιμπεριαλιστικής έκφρασης των μαζών στις λαϊκές κινητοποιήσεις, όσο και με την αποδυνάμωση και, ουσιαστικά, την εγκατάλειψη των αντιιμπεριαλιστικών αιτημάτων. Για παράδειγμα, το βασικό αίτημα “Έξω η Ελλάδα από το ΝΑΤΟ”, η ηγεσία της ΕΔΑ μέσα από το άρθρο (“ΑΥΓΗ” 1.6.65)  του μέλους της ΕΕ και κοινοβουλευτικού εκπροσώπου της ΕΔΑ, Η. Ηλιού, έφτασε να το αντικαταστήσει με το “Η Ελλάδα στο ΝΑΤΟ, ναι, όσο αυτό είναι η πολιτική θέληση της πλειοψηφίας. Αλλά με την ισότιμη, ανεξάρτητη και αυτόνομη θέλησή της”.

Σήμερα, όπου η χώρα μας έχει τεθεί κάτω από τον έλεγχο και την επιτήρηση της ιμπεριαλιστικής  τρόικας και βιώνει έντονα το καθεστώς της ξενοκρατίας.'Όπου τα αιτήματα για ψωμί, δουλειά, δημοκρατία, εθνική ανεξαρτησία αναδείχνονται τόσο κρίσιμα και θεμελιώδη  για τη ζωή του λαού. Όπου πολιτικά κόμματα που αναφέρονται στην Αριστερά, σα συνεχιστές ρεφορμιστικών και αποπροσανατολιστικών θέσεων έχουν στρέψει τις πλάτες τους ή και λοιδορούν   το αίτημα της εθνικής ανεξαρτησίας, έχει σημασία να διαβάσουμε πώς η “Αναγέννηση” ανέλυε και υπερασπίζονταν  το περιεχό­μενο του συνεπούς αντιιμπεριαλιστικού αγώνα. Γι' αυτό το λόγο δημοσιεύουμε ένα τμήμα του άρθρου “Ψηλά τη σημαία του συνεπούς αντιιμπεριαλιστικού αγώνα!”, από το τεύχος της αρ. 10 – 11, Ιούλιος – Αύγουστος 1965.

Δυο βασικοί στόχοι της λαϊκής πάλης: Εθνική ανεξαρτησία – Δημοκρατία

Το αμερικανόπνευστο παλατιανό πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου υπογράμμισε για άλλη μια φορά και έδειξε ακόμα πιο καθαρά την ουσία της πραγματικής κατάστασης που επικρατεί στη χώρα μας και τη ρίζα της κακοδαιμονίας της. Σαν αποτέλεσμα της παντοειδούς, ιμπεριαλιστικής επέμβασης στην Ελλάδα έχει επιβληθεί και διατηρείται ένα καθεστώς ωμής καταπάτησης των εθνικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων του λαού. Η εθνική μας ανεξαρτησία και τα κυριαρχικά δικαιώματα του λαού έχουν καταργηθεί. Αφέντης και κυρίαρχος του τόπου δεν είναι ο λαός αλλά ο ξένος ιμπεριαλισμός και πριν απ’ όλα ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός. Αυτός διαφεντεύει, αυτός διατάσσει και καθορίζει. Αυτός διορίζει κι αυτός παύει, σύμφωνα με τα κάθε φορά σχέδιά του, τις κυβερνήσεις κι αυτός καθορίζει την πολιτική τους, για να εκμεταλλεύεται και να καταληστεύει το λαό μας, για να εξυπηρετεί τα οικονομικά, τα πολιτικά και στρατηγικά σχέδιά του της παγκόσμιας κυριαρχίας. Από την πλευρά τους, αυτές ακριβώς οι κυβερνήσεις και οι κοινωνικές δυνάμεις που εκφράζουν, δηλ. η πλουτοκρατική ολιγαρχία και οι πολιτικοί της εκπρόσωποι, αποτελούν τα εσωτερικά στηρίγματα της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας στην Ελλάδα. Η πλουτοκρατική ολιγαρχία, η ντόπια αντίδραση, μόνο με τη συνεργασία και υποταγή στον ξένο ιμπεριαλισμό βλέπουν τη δυνατότητα της διατήρησής τους στην εξουσία και της εξυπηρέτησης των άνομων συμφερόντων τους. Έτσι ακριβώς συγκροτείται, το καθεστώς της ξενοκρατίας (κυριαρχία των ξένων ιμπεριαλιστών) και της εθνικής υποτέλειας (ξενόδουλη πολιτική των «ελληνικών» κυβερνήσεων). Το καθεστώς αυτό σημαίνει για το έθνος μας και για το λαό μας μόνο συμφορές και δυστυχία. Εθνικούς εξευτελισμούς και ταπεινώσεις, σφαγιασμό της ιερής κυπριακής υπόθεσης, πολεμικές περιπέτειες και τυχοδιωκτισμούς για ξένα συμφέροντα.  Ασυδοσία για τα ξένα μονοπώλια και τους ντόπιους συνεργάτες τους, Έλληνες μεγαλοκεφαλαιούχους, για να καταληστεύουν τον εθνικό μας πλούτο και το λαό μας και να εμποδίζουν την ανάπτυξη της εθνικής μας οικονομίας — πείνα και εξαθλίωση για τις πλατιές λαϊκές μάζες. Καταπολέμηση του Εθνικού και λαϊκού μας πολιτισμού, ασύδοτη καλλιέργεια των σκοταδιστικών ιδεών, του βάρβαρου «αμερικάνικου τρόπου ζωής» και της εκφυλισμένης «ηθικής» του — αμορφωσιά και καθυστέρηση για τη νεολαία μας, και γενικά για το λαό μας. Για να εξασφαλίσουν τη στήριξή τους και να πνίξουν την αντίδραση του λαού στην πολιτική τους, ξένοι ιμπεριαλιστές και ντόπια αντίδραση επέβαλαν και διατηρούν ένα εσωτερικό καθεστώς ωμής καταπάτησης των στοιχειωδών συνταγματικών λαϊκών δικαιωμάτων και ελευθεριών, άγριου διωγμού των προοδευτικών κομμάτων και μαζικών οργανώσεων, βίαιης κατάπνιξης των λαϊκών αγώνων, και αχαλίνωτης δραστηριότητας των αντιδραστικών δυνάμεων, ένα αντιδημοκρατικό τρομοκρατικό, αστυνομικό καθεστώς. Το παλατιανό πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου και η άμεση απειλή επιβολής ανοιχτής δικτατορίας υπογραμμίζουν ακόμα πιο έντονα την κατάσταση αυτή. Έτσι, ο λαός μας στενάζει κάτω από τον αβάσταχτο ζυγό της διπλής καταπίεσης του ξένου ιμπεριαλισμού και της ντόπιας αντίδρασης. Αυτή ακριβώς η κατάσταση προσδιορίζει και τα σημερινά καθήκοντα, τους άμεσους στόχους της πάλης του λαού και του κινήματος μας.

Εφόσον η χώρα μας βρίσκεται κάτω από το ζυγό της ιμπεριαλιστικής υποδούλωσης, οφείλουμε να αγωνισθούμε για την ανατροπή του ζυγού αυτού και την κατάκτηση της εθνικής ανεξαρτησίας, οφείλουμε, με άλλα λόγια να πραγματοποιήσουμε την εθνική - αντιιμπεριαλιστική αλλαγή. Εφ’ όσον ο λαός μας βρίσκεται κάτω από το ζυγό των ντόπιων μονοπωλίων, της πλουτοκρατικής ολιγαρχίας και των πολιτικών εκπροσώπων της, οφείλουμε να αγωνισθούμε για την αποτίναξη αυτού του ζυγού και για την άνοδο στην εξουσία των λαϊκών δυνάμεων με επικεφαλής την πρωτοπόρα εργατική τάξη, έτσι ώστε να λυθούν πάνω σε δημοκρατική βάση όλα τα προβλήματα του τόπου, να αντικατασταθεί η αστική δημοκρατία με μια νέα πραγματική δημοκρατία, τη δημοκρατία του λαού, οφείλουμε, με άλλα λόγια, να πραγματοποιήσουμε τη δημοκρατική αλλαγή. Πρόκειται, λοιπόν, για δυο βασικούς στόχους, δυο βασικά καθήκοντα, που χωρίς την εκπλήρωσή τους δεν μπορεί να επιτευχθεί η έξοδος από τη σημερινή κατάσταση και η εξασφάλιση της προόδου για την Πατρίδα μας και για το λαό μας.

Η στενή σύνδεση των δύο καθηκόντων και η πρωταρχική σημασία της πάλης κατά του ιμπεριαλισμού

Για το σωστό προσανατολισμό του λαϊκού κινήματος και την επιτυχή έκβαση του όλου λαϊκού αγώνα, σπουδαία σημασία έχει ο σωστός προσδιορισμός της σχέσης ανάμεσα στην πάλη για την εθνική Ανεξαρτησία και στην πάλη για τη Δημοκρατία. Σε τελευταία ανάλυση, το πρόβλημα αφορά το σωστό καθορισμό του περιεχομένου και της κατεύθυνσης του λαϊκού αγώνα και της απαραίτητης τακτικής για την πραγματοποίησή της.

Σήμερα ο λαός μας υφίσταται την καταπίεση του ξένου ιμπεριαλισμού και την καταπίεση της ντόπιας πλουτοκρατικής ολιγαρχίας. Απ’ αυτές, η πιο βαριά είναι η καταπίεση του ξένου ιμπεριαλισμού, που βάζει τη σφραγίδα της σε όλους τους τομείς της εθνικής μας ζωής και αποτελεί τη βασική πηγή της κακοδαιμονίας του τόπου. Από δω βγαίνει, πως σήμερα το κυριώτερο καθήκον μας είναι να αγωνιστούμε για την ανατροπή της ιμπεριαλιστικής καταπίεσης και την κατάκτηση της εθνικής ανεξαρτησίας. Αλλά μήπως αυτό σημαίνει, πως η πάλη για την ανατροπή της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας και την κατάκτηση της εθνικής ανεξαρτησίας μπορεί να διεξαχθεί ανεξάρτητα, ξεκομμένα ή και χωρίς την πάλη για την αποτίναξη του ζυγού της πλουτοκρατικής ολιγαρχίας και την κατάκτηση της Δημοκρατίας; Όχι, ασφαλώς. Αν δεν αγωνιστούμε για την αποτίναξη του ζυγού της πλουτοκρατικής ολιγαρχίας, δε θα μπορέσουμε να ανατρέψουμε την κυριαρχία του ιμπεριαλισμού γιατί ακριβώς η πλουτοκρατική ολιγαρχία αποτελεί την κοινωνική βάση της κυριαρχίας του ιμπεριαλισμού στην Ελλάδα. Από την άλλη πλευρά, μόνο με την ανατροπή της κυριαρχίας του ιμπεριαλισμού θα μπορέσουμε να αποτινάξουμε και το ζυγό της πλουτοκρατικής ολιγαρχίας, γιατί ακριβώς ο ιμπεριαλισμός είναι το κύριο στήριγμά της. Τα δυο αυτά καθήκοντα συνδέονται στενά και είναι αναπόσπαστα μεταξύ τους. Οφείλουμε, επομένως, να συνδέσουμε στενά την πάλη για την εκπλήρωση των δύο αυτών καθηκόντων. Αλλά, συνδέοντας στενά την πάλη για την εκπλήρωση των δυο αυτών καθηκόντων, οφείλουμε ταυτόχρονα να χαράξουμε την κύρια κατεύθυνση αυτής της πάλης και να πετύχουμε τον αναγκαίο προσανατολισμό του κινήματος των μαζών. Ο ιμπεριαλισμός είναι η βασική πηγή της κακοδαιμονίας του τόπου, ο μεγαλύτερος και χειρότερος εχθρός και καταπιεστής του λαού και του έθνους μας. Επομένως, η πάλη του λαού πρέπει να κατευθύνεται, πρώτα - πρώτα, εναντίον του ιμπεριαλισμού. Η κύρια κατεύθυνση, η βασική αιχμή της λαϊκής πάλης πρέπει να είναι αντιιμπεριαλιστική. Όλοι οι άλλοι αγώνες (ο οικονομικός αγώνας, ο αγώνας για τη Δημοκρατία, ο αγώνας για την ειρήνη) πρέπει να υποτάσσονται στη βασική αυτή κατεύθυνση και να την υπηρετούν, γιατί μόνο έτσι μπορούν να οδηγηθούν στην επιτυχία. Καθένας από τους αγώνες αυτούς έχει το ιδιαίτερο περιεχόμενό του. Ταυτόχρονα όμως υπάρχει μια γενική άποψή τους που τους συνδέει σε ένα ενιαίο σύνολο. Όλα τα προβλήματα, που προκαλούν τους αγώνες αυτούς έχουν την πηγή τους στην ιμπεριαλιστική κυριαρχία, κι αυτό σημαίνει πως η λύση τους απαιτεί ακριβώς την ανατροπή της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας. Αυτή είναι η βασική άποψη. Από δω βγαίνει πως και η πάλη για τη Δημοκρατία όχι μόνο δεν πρέπει και δεν μπορεί να διεξάγεται ξεκομμένα από την πάλη για την Εθνική Ανεξαρτησία, αλλά ίσα - ίσα, πρέπει να κατευθύνεται στη γενική κοίτη του αντιιμπεριαλιστικού αγώνα και να αποκτά έντονο αντιιμπεριαλιστικό χαρακτήρα. Να γιατί το χρέος μας είναι να συνδέσουμε στενά την πάλη για τη Δημοκρατία και την πάλη για την εθνική ανεξαρτησία και ταυτόχρονα να αποδώσουμε πρωταρχική σημασία στην πάλη κατά του ιμπεριαλισμού. Σε τελευταία ανάλυση, τα δύο αυτά καθήκοντα συγχωνεύονται σε ένα ενιαίο καθήκον, το καθήκον της πάλης για την ανατροπή της κυριαρχίας του ξένου ιμπεριαλισμού, και πριν απ’ όλα του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, και των ντόπιων λακέδων του, και την εγκαθίδρυση μιας λαϊκής εξουσίας στον τόπο μας. Πώς όμως αντιμετώπισε και αντιμετωπίζει το βασικό αυτό πρόβλημα η ΕΔΑ, που ισχυρίζεται ότι εκπροσωπεί και εκφράζει το αριστερό κίνημα στη χώρα μας;

Το «πρόγραμμα ουσιαστικού εκδημοκρατισμού» της Ε.Δ.Α. σπέρνει επικίνδυνες αυταπάτες και αποπροσανατολίζει από το βασικό στόχο της πάλης κατά του ιμπεριαλισμού.

   Σε πλήρη αντίθεση με την αντίληψη αυτή της στενής σύνδεσης των δύο βασικών καθηκόντων και της συγχώνευσής τους σε ένα ενιαίο καθήκον βρίσκεται η γραμμή και η τακτική της ΕΔΑ. Όπως γράφαμε στο πρώτο φύλλο μας: «Κάτω από την πίεση του ιμπεριαλισμού και μπροστά στις δυσκολίες που αναπόφευκτα θα συναντούσε ένας αποφασιστικός αγώνας εναντίον του, η ηγεσία της Αριστεράς βαθμιαία εγκατέλειψε την πάλη εναντίον της κύριας αιτίας της κακοδαιμονίας του τόπου, δηλ. της ιμπεριαλιστικής καταπίεσης και υποδούλωσης και προσανατολίσθηκε αποκλειστικά σε μερικώτερους αγώνες εναντίον των συνεπειών της. Επινοήθηκαν διάφορες θεωρίες περί ενδιάμεσων φάσεων ή μεταβατικών σταδίων προς την εθνικοδημοκρατική αλλαγή και υιοθετήθηκε μια πρακτική, που ουσιαστικά έθετε και θέτει την πάλη για την κατάλυση της ξενοκρατίας σε ένα επίπεδο απώτερης προοπτικής» («Αναγέννηση», Νο 1, σελ. 20).

Ήδη από την περίοδο της διακυβέρνησης της χώρας από τη Δεξιά, η Ε.Δ.Α. είχε γλιστρήσει στο δρόμο της εγκατάλειψης του αντιιμπεριαλιστικού αγώνα και αντί να αντιμετωπίσει την πάλη κατά του Καραμανλικού καθεστώτος σαν αποφασιστική πάλη εναντίον της αμερικανοκρατίας και του ντόπιου υπηρέτη της, την αντιμετώπισε σαν πάλη για την επίτευξη μιας «πρώτης αλλαγής», ουσιαστικά δηλ. σαν επιδίωξη για μια αλλαγή προσώπων και όχι πολιτικής (στην κυβέρνηση). Γι’ αυτό ακριβώς στήριξε όλες τις ελπίδες της στο Κέντρο και έκαμε το καθετί για να το προωθήσει στην κυβερνητική εξουσία.

Στις συνθήκες της διακυβέρνησης της χώρας από την ΕΚ εκδηλώθηκε ακόμα πιο έντονα η τάση των ηγετών της ΕΔΑ για την εγκατάλειψη του αντιιμπεριαλιστικού αγώνα.

Ένα από τα βασικά στοιχεία, που χαρακτηρίζουν την κατάσταση στην περίοδο αυτή, ήταν το δυνάμωμα των αντιιμπεριαλιστικών διαθέσεων των μαζών. Η επεμβατική δραστηριότητα των ιμπεριαλιστών και πρώτα - πρώτα των Αμερικανών και του ΝΑΤΟ, στην Ελλάδα και στην Κύπρο και ιδιαίτερα οι ωμές επιθετικές γκανγκστερικές πράξεις τους σε βάρος του κυπριακού λαού, και οι συνεχείς μηχανορραφίες τους για μια νατοϊκή «λύση» του κυπριακού ξέσκισαν, πιο πολύ το προσωπείο τους, απεκάλυψαν πιο έντονα το εγκληματικό τους πρόσωπο και ξεσήκωσαν ένα ισχυρό αντιιμπεριαλιστικό κύμα, που κατέκλυσε απ’ άκρη σ’ άκρη, όλη τη χώρα. Ποτέ άλλοτε, στα τελευταία χρόνια, οι αντιιμπεριαλιστικές αγωνιστικές διαθέσεις του λαού δεν είχαν αναπτυχθεί σε τέτοιο πλάτος και βάθος. Οι λαϊκές μάζες είδαν πιο καθαρά πού βρίσκεται «η ρίζα του κακού» και η αλήθεια ότι ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός είναι ο υπ’ αριθ. 1 εχθρός των λαών έγινε συνείδηση σε πιο πλατιά στρώματα του λαού. Και ακριβώς πάνω στη βάση αυτή διαμορφωνόταν και αναπτυσσόταν γοργά ένα ισχυρό αγωνιστικό αντιιμπεριαλιστικό πνεύμα ανάμεσα στις πλατιές λαϊκές μάζες, που βρήκε τη συγκεκριμένη έκφρασή του στις αγωνιστικές κινητοποιήσεις και εκδηλώσεις των φοιτητών, στη μαζική συμμετοχή στην εργατική πορεία της 6ης Απριλίου 1964, στη Β’ και Γ’ Μαραθώνεια Πορεία Ειρήνης κ.α. Κάτω από τις συνθήκες αυτές, μια συνεπής ηγεσία του κινήματος, μια αληθινή πρωτοπορία των μαζών θα όφειλε να αξιοποιήσει δραστήρια τις αγωνιστικές αντιιμπεριαλιστικές αυτές διαθέσεις των μαζών και να τις κατευθύνει στο δρόμο συγκεκριμένων πολιτικών εκδηλώσεων και επιδιώξεων με κύριο στόχο τους ξένους ιμπεριαλιστές και πριν απ’ όλα τους Αμερικάνους ιμπεριαλιστές, κι αυτούς που τους υπηρετούν και τους στηρίζουν στην Ελλάδα, οξύνοντας στο έπακρο την αντιιμπεριαλιστική αιχμή του αγώνα.

Πώς, όμως, αντιμετώπισε την κατάσταση η ΕΔΑ; Ακολουθώντας την οππορτουνιστική γραμμή της «ελάχιστης αντίστασης», υποκύπτοντας όλο και περισσότερο στην πίεση του ιμπεριαλισμού και της εσωτερικής αντίδρασης, όχι μόνο δεν επεδίωξε να αξιοποιήσει τις εξαιρετικά ευνοϊκές συνθήκες που διαμορφώνονταν για το ανέβασμα και την ανάπτυξη του αντιιμπεριαλιστικού αγώνα, προς όφελος του τόπου και του λαού, αλλά, αντίθετα, προσπάθησε με κάθε τρόπο να σπάσει το αντιιμπεριαλιστικό μαχητικό φρόνημα των μαζών, αφαιρώντας κάθε αντιιμπεριαλιστικό περιεχόμενο από τις λαϊκές εκδηλώσεις και κινητοποιήσεις. Είναι, από την άποψη αυτή, χαρακτηριστικό το γεγονός ότι έγινε απροκάλυπτη προσπάθεια να δοθεί στη Β’ και στη Γ’ Μαραθώνεια Πορεία Ειρήνης ένας καθαρά πασιφιστικός χαρακτήρας με αποφυγή οποιασδήποτε καταγγελίας του ιμπεριαλισμού, με αποκλεισμό του συνθήματος «έξω η Ελλάδα από το ΝΑΤΟ», έγινε απροκάλυπτη προσπάθεια να ματαιωθεί η αγωνιστική προέκταση της εργατικής πορείας της 6ης Απριλίου 1964 και να της αφαιρεθεί οποιαδήποτε αντιιμπεριαλιστική και αντικυβερνητική αιχμή, ενώ οι ελάχιστες εκδηλώσεις (κυρίως συγκεντρώσεις σε κλειστό χώρο) που οργανώθηκαν για το κυπριακό, καταβλήθηκε, απροκάλυπτη επίσης, προσπάθεια να μετατραπούν απλώς σε εκδηλώσεις «στήριξης» της δήθεν «εθνικής πολιτικής» της κυβέρνησης της ΕΚ στο κυπριακό. Η «αντιιμπεριαλιστικότητα» των ηγετών της Ε.Δ.Α. σ’ αυτό ακριβώς εξαντλούνταν. Αντί να ξετινάξουν το μύθο της «ελληνικής εξωτερικής πολιτικής» που καλλιεργούσε η ηγεσία της ΕΚ, να ξεσκεπάσουν τον ξενόδουλο χαρακτήρα της πολιτικής που ακολουθούσε η κυβέρνησή της σ’ όλα τα βασικά θέματα της εξωτερικής πολιτικής (ουσιαστική διευκόλυνση των ιμπεριαλιστικών μηχανορραφιών γύρω από το κυπριακό, πλήρης υποταγή στο ΝΑΤΟ και παροχή ασυδοσίας στον 6ο στόλο, διευκόλυνση της παραπέρα διείσδυσης του ξένου μονοπωλιακού κεφαλαίου στη χώρα μας κ.α.), έκαναν το καθετί για να την εξωραΐσουν και έφτασαν στο σημείο να προβάλλουν θορυβωδώς τον Α. Παπανδρέου σαν εχθρό του ΝΑΤΟ και του ιμπεριαλισμού! Η πολιτική των ξένων ιμπεριαλιστών περνάει στη χώρα μας μέσω της καθυπόταξης των ελληνικών κυβερνήσεων, της επιβολής σ’ αυτές μιας πολιτικής εθνικής υποτέλειας και υποδούλωσης. Η πάλη, επομένως, εναντίον του ξένου ιμπεριαλισμού απαιτεί ακριβώς την καταγγελία και καταπολέμηση της ξενόδουλης πολιτικής των κυβερνήσεων - υπηρετών του ιμπεριαλισμού. Αν αυτό δε γίνεται και αν αντίθετα εξωραΐζεται η ξενόδουλη πολιτική τότε ο «αντιιμπεριαλιστικός αγώνας» μετατρέπεται σε κούφια λόγια που, σε τελευταία ανάλυση, αποβλέπουν να καλύψουν άλλους σκοπούς. Και πραγματικά οι ηγέτες της ΕΔΑ είχαν τους σκοπούς τους.

Οι ηγέτες της ΕΔΑ προσπάθησαν με κάθε τρόπο να καλλιεργήσουν την ιδέα ότι με την άνοδο της ΕΚ στην εξουσία δημιουργούνταν προϋποθέσεις για την επιβολή «θεμελιωδών» αλλαγών στη δημόσια ζωή του τόπου. Πάνω ακριβώς στη βάση αυτή προβλήθηκε με τυμπανοκρουσίες και το περιβόητο «πρόγραμμα ουσιαστικού εκδημοκρατισμού» της ΕΔΑ. Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του «Προγράμματος» αυτού είναι η ουσιαστική απουσία αντιιμπεριαλιστικής αιχμής και η κυριαρχία της ιδέας για τη δυνατότητα πραγματοποίησης θεμελιωδών αλλαγών στη δημόσια ζωή, χωρίς την πραγματοποίηση μιας αντίστοιχης αλλαγής στο χαρακτήρα της σημερινής κρατικής εξουσίας, δηλ. χωρίς την άνοδο στην εξουσία των λαϊκών δυνάμεων. Στο «πρόγραμμα» αυτό παραγνωρίζεται και παρακάμπτεται η κύρια ιδιομορφία της σημερινής κατάστασης στην Ελλάδα, δηλ. η ξενική εξάρτηση, η υποδούλωσή της στον ξένο ιμπεριαλισμό. Το γεγονός ότι στο «πρόγραμμα» περιέχονται μερικές σκόρπιες φράσεις περί «ιμπεριαλισμού» δεν μεταβάλλει το βασικό αυτό συμπέρασμα. Ακριβώς το γεγονός ότι πρόκειται απλώς για μερικές σκόρπιες φράσεις υπογραμμίζει την αλήθεια αυτή. Πραγματικά, μελετώντας κανείς τις θέσεις του «Προγράμματος» της ΕΔΑ σχηματίζει την εντύπωση, ότι σήμερα στην Ελλάδα δεν υπάρχει ουσιαστικά ιμπεριαλιστική κυριαρχία, αλλά, το πολύ - πολύ, κάποιες απόπειρες επέμβασης των ξένων, στις οποίες προβάλλεται, σ’ αυτό ή τον άλλο βαθμό, «θετική αντίσταση» από την πλευρά της «δημοκρατικής κυβέρνησης» της ΕΚ, ότι το άμεσο καθήκον του κινήματος και του λαού σήμερα δεν είναι η πάλη για την απαλλαγή της χώρας από την ιμπεριαλιστική καταπίεση αλλά η πάλη για τον «εκδημοκρατισμό» στον τομέα των εσωτερικών προβλημάτων. Το βασικό λάθος του προσανατολισμού αυτού συνίσταται στο ότι παρακάμπτει και αγνοεί το άμεσο καθήκον της πάλης κατά του ιμπεριαλισμού και μετατοπίζει το κέντρο βάρους στα θέματα της εσωτερικής ζωής της χώρας. Με τον τρόπο αυτό όμως υπονομεύει και τον ίδιο τον αγώνα για τον «εκδημοκρατισμό» στα θέματα της εσωτερικής πολιτικής.

Η γραμμή αυτή θεμελιώνεται «θεωρητικά» στο επιχείρημα ότι η πραγματοποίηση της εθνικοδημοκρατικής αλλαγής προϋποθέτει μια σειρά ενδιάμεσες φάσεις ή μεταβατικά στάδια και ένα απ’ αυτά είναι ο «ουσιαστικός εκδημοκρατισμός» (που μάλιστα αντιπροσωπεύει την πραγματοποίηση ενός μέρους από το πρόγραμμα της εθνικοδημοκρατικής αλλαγής). Στην πραγματικότητα, το επιχείρημα αυτό σημαίνει ότι ο αγώνας για τη Δημοκρατία προβάλλεται σαν ένα ξεχωριστό στάδιο, που αποκόπτεται ή προηγείται από τον αγώνα για την Εθνική Ανεξαρτησία. Ο χωρισμός αυτός σε δύο ξεχωριστά στάδια είναι βαθειά λαθεμένος. Όπως δείξαμε και παραπάνω τα δυο αυτά καθήκοντα συνδέονται στενά μεταξύ τους και το κυριώτερο απ’ αυτά είναι η πάλη κατά του ιμπεριαλισμού, ακριβώς γιατί η ιμπεριαλιστική καταπίεση αποτελεί την πιο βαρειά καταπίεση και τη βασική πηγή όλων των κακών, της ίδιας της ύπαρξης του αντιδημοκρατικού εσωτερικού καθεστώτος στη χώρα μας. Αυτό σημαίνει ότι δίχως την ανατροπή της ιμπεριαλιστικής καταπίεσης κανένας «ουσιαστικός εκδημοκρατισμός» δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί. Και ότι ο ίδιος ο αγώνας για τη Δημοκρατία όχι μόνο πρέπει να συνδέεται στενά με τον αγώνα για την εθνική Ανεξαρτησία αλλά και πρέπει να έχει σαφώς αντιιμπεριαλιστικό χαρακτήρα. Να γιατί το περιβόητο «πρόγραμμα ουσιαστικού εκδημοκρατισμού», που πρόβαλε η ΕΔΑ, εγκαταλείποντας την αντιιμπεριαλιστική βάση του αγώνα υπονομεύει, σε τελευταία ανάλυση, τον ίδιο τον αγώνα για τη Δημοκρατία.

Οι θεωρίες των ηγετών της ΕΔΑ για ενδιάμεσες φάσεις ή μεταβατικά στάδια δεν αποτελούν παρά μια προσπάθεια συγκάλυψης της από μέρους τους εγκατάλειψης του αντιιμπεριαλιστικού αγώνα.
Ο αγώνας του λαού μας εναντίον του ιμπεριαλισμού περνάει αναμφίβολα από διάφορες φάσεις που προσδιορίζονται από την άνοδο ή την υποχώρηση του κινήματος, και που σ’ αυτές αντιστοιχούν ανάλογα συνθήματα τακτικής. Αυτό όμως καμιά σχέση δεν έχει με τον τεχνητό, ριζικά αντίθετο με τις απαιτήσεις της πραγματικής ζωής, και επομένως λαθεμένο, χωρισμό σε διαφορετικά στάδια της πάλης για τη Δημοκρατία και της πάλης για την Εθνική Ανεξαρτησία.

Αν θέλουμε να οδηγήσουμε σε επιτυχία τον αγώνα, οφείλουμε να διατηρήσουμε, σε όλες τις φάσεις του, οξυμμένη την αντιιμπεριαλιστική αιχμή του, να συνδέσουμε στενά όλους τους επιμέρους αγώνες και να προσδώσουμε σ’ αυτούς σαφή αντιιμπεριαλιστικό χαρακτήρα ανυψώνοντάς τους στο επίπεδο των γενικών καθηκόντων, να υποτάξουμε όλους τους τακτικούς χειρισμούς, όλα τα συνθήματά μας τακτικής στην άμεση στρατηγική μας επιδίωξη που είναι η ανατροπή του καθεστώτος της αμερικανοκρατίας και της εθνικής υποτέλειας και η κατάκτηση μιας λεύτερης και δημοκρατικής ζωής, που θα ανοίξει το δρόμο για τους παραπέρα αναγκαίους μετασχηματισμούς στην κατεύθυνση της κοινωνικής προόδου.

Πηγή: Λαϊκός Δρόμος