ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΔΙΔΑΣΚΕΙ ΚΑΙ ΕΜΠΝΕΕΙ

Στους δρόμους των αγώνων θα κριθεί το δίκιο

Το Πολυτεχνείο διδάσκει και εμπνέει

1.  Το Πολυτεχνείο δεν ήταν γιορτή!  42 χρόνια μετά την εξέγερση του Νοέμβρη οι κυρίαρχοι αστικοί κύκλοι προ­σπαθούν να μειώσουν, να στρε­­­βλώ­σουν και να συκοφα­ντήσουν το πραγματικό νόημα του Νο­έμ­βρη ’73.

Ωστόσο το Πολυτε­χνείο -σαν η πιο γνήσια και κο­ρυ­φαία αντιφασιστική στιγμή ενάντια στην εφτάχρονη  δικτα­τορία- πα­ραμένει ανέγγιχτο από τους συ­κοφάντες και διαστρεβλωτές του και αντέχει στο χρόνο όσο καμιά άλλη  επέτειος σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Δεν μπαίνει στο «μου­σείο», αλλά συνεχίζει στο δρόμο των ΕΑΜ – ΕΛΑΣ – ΕΠΟΝ, δηλαδή των σημαντικότερων ορόσημων στη σύγχρονη ιστορία.

2.  Το Πολυτεχνείο ήταν η κορύφωση της αντιφασιστικής – αντιιμπεριαλιστικής – αντι­αμε­ρικανικής πάλης. Απέναντι στην παντοκρατορία των ΗΠΑ, που φύτευαν στρατιωτικές δικτα­το­ρίες σ’ όλο τον κόσμο, το Πολυτεχνείο στάθηκε δίπλα στους αγώνες των λαών  της Ινδοκίνας (Βιετνάμ, Καμπότζη, Λάος), των αραβικών χωρών  και στο εργατικό κίνημα της Δύσης (Γαλλία, Αγγλία, ΗΠΑ). Ήταν η έμπρακτη εφαρμογή της πεποί­θησης των κομμουνιστών  στην Κίνα ότι «ο ιμπεριαλισμός δεν είναι ανίκητος» και πως «μια σπίθα μπορεί ν’ ανάψει φωτιά σ’ όλο τον κάμπο».

3.  Στη διάρκεια της εξέγερσης, αλλά και σ’ όλη τη διάρκεια της εφτάχρονης στρατιωτικής δικτα­τορίας, συγκρούστηκαν δύο γραμ­μές. Από τη μία πλευρά βρίσκονταν ο παλιός πολιτικός κόσμος (Καραμανλής, Ράλλης, Μαύρος) και οι  αναθεωρητές, πρόγονοι του σημερινού ΣΥΡΙ­ΖΑ, που ήθελαν συμ­βιβασμό με τη χούντα στ’ όνομα της φιλε­λευθεροποίησης του Σπ. Μαρ­κεζίνη, και από την άλλη το ανυπότακτο αριστερό κίνημα και οι μαρξιστές – λενινιστές που επεδίωκαν ασυμβίβαστα σύγκ­ρουση με το φασισμό. Είναι γνωστό πως η ηγεσία του ΚΚΕ (βλ. Πανσπουδαστική Νο 8, ΚΟΜΕΠ του 1976) κατάγγειλε το Πολυτεχνείο ως έργο 300 προβοκατόρων της ΚΥΠ και του Ρουφογάλη.

4. Ο Νοέμβρης 1973 εκτός από την αξία της ρήξης με το φασισμό και τη λαϊκή αλληλεγγύη  αναδεικνύει το ρόλο της οργά­νωσης και της οργανωμένης πάλης. Αρκετοί σήμερα μιλούν και γράφουν για το «θαυμάσιο αυθόρμητο». Η αλήθεια είναι ότι στο Πολυτεχνείο συγχωνεύτηκε το αυθόρμητο με το συνειδητό. Το συμπέρασμα που βγαίνει από όλους τους μικρούς και μεγάλους αγώνες της πρόσφατης περιόδου είναι πως χρειάζεται ένας γερός, οργανωμένος, παρατε­ταμένος α­γώ­­­νας που θα ‘χει  -ενδεχόμενα- τις εξάρσεις και τις υφέσεις του σε κάθε τόπο ώστε να νικηθεί ή να «πληγωθεί» βαθιά η πολιτική της εξάρτησης, της φτώχειας και της ανεργίας.

5. Σαράντα δύο χρόνια μετά και το Πολυτεχνείο ’73 εμπνέει και διδάσκει.  Εμπνέει με την πολιτική της σύγκρουσης και του αγώνα κόντρα στους συμ­βι­βα­σμούς, την ηττοπάθεια και τη μοιρολατρία. Ύψωσε τη σημαία της αντιιμπεριαλιστικής και αντιδικτατορικής πάλης όταν «θεοί και δαίμονες» πλάσαραν τη διέξοδο της συνεννόησης με τη χούντα, το φασιστικό εκδημο­κρα­τι­σμό και τη “φιλελευ­θερο­ποί­η­ση” μέσα στα στεγανά του φασι­σμού. Πολλά κινήματα σ’ όλο τον κόσμο οδηγήθηκαν στην ήττα, την υποχώρηση και το σφαγιασμό γιατί ανέχτηκαν τις αυταπάτες για το ρόλο και το χαρακτήρα του φασισμού, του καπιταλισμού και του ιμπεριαλισμού.
Ο Νοέμβρης -παρά τις αδυναμίες του- χάραξε στο μυαλό και τις καρδιές των αγωνιστών πως πρέπει να τραβήξουν τη διαχω­ριστική γραμμή ανάμεσα στον εχθρό και το λαό.

Αυτό δηλαδή που προσπαθούν με κάθε τρόπο να σβήσουν από τη μνήμη μας παλιοί και νέοι κυ­βερνητικοί υπάλληλοι.

6.  Ο ερχομός του Καραμανλή που όρκισε ο χουντικός πρόεδρος  Φ. Γκιζίκης (Ιούλης 1974) και  το έγκλημα των Ελλήνων φασιστών και των Τούρκων επεμβασιών στην Κύπρο δημιούργησαν μια νέα κατάσταση  για το αριστερό και ριζοσπαστικό κίνημα. Στην πραγματικότητα ο παλιός πολι­τικός κόσμος έκλεψε τη νίκη της αριστεράς και των γνήσιων αντιδικτατορικών δυνάμεων ξεπλένοντας το φθαρμένο αστικό σύστημα. Η νέα «μεγάλη ιδέα» της Ευρώπης ήρθε να προστεθεί στο άρμα της εξάρτησης και του αμερικανο-νατοϊσμού. Οι  Καραμανλής – Παπανδρέου (ΝΔ –ΠΑΣΟΚ) αποτέλεσαν το νέο αστικό δίπολο  εγκλωβίζοντας τους αγώνες σε ακίνδυνα για το  σύστημα μονοπάτια.

7.  Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ έχει κάθε λόγο να μουμιοποιήσει το νόημα της εξέ­γερσης. Έχοντας ήδη ένα βαρύ αντιλαϊκό μνημονιακό κατάλογο μέτρων θανάτου για ολόκληρη την κοινωνία. Έχει ως πυξίδα την Ευρώπη των πολυεθνικών, τις ΗΠΑ του πολέμου, το ΝΑΤΟ, την ΕΚΤ, το ΔΝΤ. Πρόκειται για μία κυβέρνηση που δεν έχει ουδεμία σχέση με την αριστερά και τους αγώνες της.

8.  Σαράντα δύο χρόνια μετά τον ματωμένο και ηρωικό Νοέμβρη 1973 λαός και νεολαία βαδίζουν στους δρόμους του αγώνα.

- Ενάντια στην εξάρτηση και τον ιμπεριαλισμό, την ΕΕ και το ΝΑΤΟ
- Ενάντια στα παλιά και νέα μνημόνια, παλιούς και νέους   διαχειριστές
- Ενάντια στη φτώχεια και την ανεργία για
ΔΟΥΛΕΙΑ – ΜΟΡΦΩΣΗ-ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ  -ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ